“Het waren de ergste dagen van mijn leven”, vertelde Yoni Asher dezer dagen op de redactie van de Neue Zürcher Zeitung (NZZ). De Israëli refereert daarbij aan de 49 dagen dat zijn echtgenote en twee dochters door Hamas gegijzeld waren. Redacteur Lucien Scherrer tekent voor een indringend interview met Asher (3 april 2025).
“Ik ben in paniek.” Dit berichtje ontving Yoni Asher van zijn vrouw Doron op 7 oktober 2023. Doron en beider dochters Aviv (4,5 jaar) en Raz (2,5 jaar) waren op die zwarte pogromdag van de massale terreuraanval van Hamas in de zuidelijke kibboets Nir Oz. Op bezoek bij Dorons moeder Efrat en haar partner Gadi Moses. Enkele uren later herkende Yoni op een wazig, flakkerig Tiktok-filmpje zijn ontvoerde gezin. Zij overleefden, maar Efrat werd nog tijdens de ontvoeringsactie van Hamas vermoord en Gadi kwam na bijna 500 dagen gijzeling vrij.
Sinds 7 oktober 2023 heeft Yoni Asher zo’n 450 interviews gegeven, publieke optredens gedaan en met veel politici gesproken, ook in Duitsland, en zich vooral voor de vrijlating van de resterende gegijzelden ingezet. Tussen haakjes: zijn vrouw en dochters genieten een dubbel staatsburgerschap, vandaar ook zijn ontmoetingen met Duitse regeringsleiders. Al deze activiteiten beschouwt Yoni als zijn “therapie”.
In Zürich ontmoette de Israëli gemeenteraadsleden en ging hij in gesprek met gymnasiasten. De geanimeerde gedachtewisseling met de jongeren schonk hem voldoening. “Ik heb de scholieren een concreet voorbeeld gegeven, geen story die ik ergens heb opgevangen. Hamas heeft mijn vrouw en mijn kinderen ontvoerd en ze de eerste 16 dagen bij een gewone familie ondergebracht. De vader was, zo neem ik aan, een medewerker van Hamas, geen militair. Ze hebben een pasgeboren baby. Hoe groeit zo’n kind op? Een onschuldig kind, wiens leven Hamas moedwillig op het spel zet. Het leven van vrouwen en kinderen telt voor de terroristen niet.”
Wat vindt Yoni eigenlijk van de beelden van die demonstraties in westerse steden, scholen en universiteiten die de terreur van Hamas als “verzet” propageren en Israël als “terreurstaat” demoniseren, wilde de NZZ-redacteur weten. “Het is geen verzet wanneer je families ontvoert en kinderen doodt. Israël is niet perfect, maar betekent dat dat je deze zaken mag doen? Ik geloof van niet”, repliceert de direct betrokkene.
Asher geeft eveneens aan dat de getoonde wreedheid door Hamas, gevoed door “een onvoorstelbare haat”, hem, treurig genoeg, niet heeft verrast. Maandelijks bezocht zijn gezin moeder en oma Efrat in kibboets Nir Oz. Yoni ervoer zo telkens weer de gevaarlijke nabijheid van Hamas. “Ik heb Efrat eens gevraagd hoe zij daar leven kon.”
Op bijzonder open wijze vertelt Yoni Asher hoe het zijn dochters is vergaan na hun vrijkomen. “Ze zijn bijna te snel volwassener geworden. Als je ze zou zien zingen, dansen, spelen en lachen, zou je wel geloven dat het normale kinderen zijn. Maar de ontvoering heeft hen diep geraakt, steeds weer komen de herinneringen boven, soms vanuit het niets, thuis of in de speeltuin.” Nu kennen ze het woord voor “gijzelaar”, “chatouf”, “chatoufa”. “Vroeger wisten ze ook niet wat oorlog is of waar Gaza ligt.”
Vader Yoni is nu getuige van de nachtmerries van dochters Aviv en Raz. Ze zien tractoren die hen meevoeren, de gezichten van boze mannen. Ze krijgen spontane woedeaanvallen, zonder enige aanleiding. Na hun vrijlating waren ze mager en oogden bleekjes. “Toen ze geschreeuwd hebben in gevangenschap heeft men mijn vrouw gedreigd dat men ze zou lynchen. Een verschrikkelijke ervaring. Het is kindermisbruik, in elk opzicht.”
Daarna volgen passages in het interview die bijzonder ontroerend zijn. In alle droefheid tegelijkertijd hartverwarmend empathisch. Yoni Asher zegt namelijk: “Echter van allen, die door de gebeurtenissen van de 7e oktober zijn getroffen, ben ik een van de gelukkigste mensen. Mijn liefsten hebben overleefd, zij zijn terug. Daarom ben ik hier en vertel mijn geschiedenis omdat anderen dit geluk niet hebben, mensen zoals Yarden Bibas.”
Wie kent niet de schrikaanjagende beelden van de echtgenote van Yarden Bibas met in haar beschermende handen twee zoontjes, omringd door terroristen, op het punt van ontvoering? Op gruwelijke wijze zijn ze allen drie omgebracht in Gaza. Toen die verpletterende doodstijding bekend werd gemaakt, vroeg iemand aan Yoni Asher hoe hij zich voelde… Hij antwoordde: “Schuldig en gezegend.”
Waarom voelt u zich schuldig, vroeg Lucien Scherrer. We citeren het indrukwekkende antwoord van Yoni Asher voluit: “Het is een vaak voorkomend symptoom bij overlevenden. Ik ben van dezelfde leeftijd als Yarden Bibas, hij heeft twee kinderen en een vrouw. Hij heeft ze verloren, ik niet. Hij was een gijzelaar, ik niet, omdat ik op die dag niet met mijn gezin naar Nir Oz gereisd ben. Dan vraag je je af: waarom? Waarom verliest een man alles, terwijl een ander zijn leven terugkrijgt? Als vader zou men te allen tijde voor zijn kinderen willen sterven. Elke dag heb ik gebeden dat ik ze weerzie. Een keer heb ik het Israëlische leger, de IDF, aangeboden dat ze mij bij Hamas zouden ruilen voor mijn kinderen, indien dat mogelijk was. Ik voel me schuldig, ook al ben ik niet voor het lot van Bibas verantwoordelijk.”
Op het eind van het indringende NZZ-interview wijst de Israëli heel beslist de infame beschuldiging van genocide aan Israëls adres van de hand: “Israël pleegt geen genocide op de bevolking van Gaza. Het is Hamas die de eigen bevolking als schild misbruikt. Zij houdt zich aan geen enkele oorlogsregel, aan geen krijgsconventies.”
Yoni Asher wenst zijn kinderen op te voeden zonder wraak- of haatgevoelens. “Ze moeten niemand haten, vooral na alles wat ze hebben doorgemaakt. Ze moeten nuttige leden van de maatschappij zijn.”
Bron: interview in de NZZ (Lucien Scherrer, 3 april 2025) onder de titel: Yoni Asher, Vater von zwei Mädchen, die von der Hamas entführt wurden: “Sie haben Albträume von Traktoren und bösen Mannern, Wutanfälle ohne Grund”.
Reactie plaatsen
Reacties