Als de Turkse president Erdogan met de rug tegen de muur staat, grijpt hij automatisch terug op de vijandbeelden van zijn islamistische en nationalistische achterban. Zo ook zondag. Massale protesten tegen Erdogans doorzichtige justitiële neutralisering van zijn “Angstgegner”, de populaire oppositiepoliticus en burgemeester van Istanbul Ekrem Imamoglu, bewogen het staatshoofd tot een virulente antisemitische redevoering in de Büyük Camilca moskee in Istanbul.
For English click: here
In een commentaar voor de Jüdische Allgemeine (1 april 2025) schrijft Turkije-expert Eren Güvercin dat “sinds de terreur van Hamas van 7 oktober het telkens weer de Joodse staat Israël is” die Erdogan in het vizier neemt. “Moge Allah het zionistische Israël verwoesten!”, klonk zijn smeebede ten gehore van duizenden moskeegangers, die massaal met “Amin” instemden.
Toch duidt Güvercin het optreden van Erdogan in de moskee in essentie niet als een afleidingsmanoeuvre tegen de achtergrond van de nationale publieke onrust. “Dat is niet het eigenlijke motief.” De commentator wijst nadrukkelijk op de geestelijke mentor van de Turkse president: Necmettin Erbakan, de centrale leidersfiguur van het Turkse islamisme. In diens ideologie (Milli-Görüş) zijn antisemitisme en Israëlhaat belangrijke zuilen. “Erdogans antisemitisme en Israëlhaat, die hij sedert de terreur van 7 oktober openlijker dan ooit toont, is het resultaat van deze codering door Erbakan.”
Voor Güvercin is het evident: Erdogan instrumentaliseert haat tegen Joden en de Joodse staat niet alleen voor de actuele politieke machtsstrijd, maar hij is een ideologische dader uit overtuiging. “Zijn vernietigingswaan tegen Israël is daarom niet slechts politieke retoriek, maar wortelt in een islamitische principiële overtuiging. Niet toevallig behoort hij naast het mollahregime in Iran tot de grootste ondersteuners van de terreurorganisatie Hamas.”
De commentator gewaagt ook van Erdogans dromen. Die van een nieuw groot Turkije ver over de huidige eigen landsgrenzen. En die van eenheid binnen de islamitische wereld onder zijn leiding. De belangrijkste hindernissen voor deze dromen zijn naast Israël het Westen en de donkere machten die natuurlijk onder regie van “de Joden” opereren. “Allen, die Erdogans heilige missie in de weg staan”, aldus Güvercin, “of dat nu de oppositie in eigen land of actoren in het buitenland betreft, zijn marionetten van de “kruisvaarders”, “Joden” of “zionisten”. Dit wereldbeeld van een vermeende Joodse samenzwering tegen Erdogan verbreiden de propagandamedia in Turkije al jarenlang.”
Europa wilde het gevaar van Putins imperiale grootheidswaan ook vanwege goedkoop Russisch gas niet onder ogen zien. Dezelfde fout beging Europa de laatste vijftien jaar tegenover Turkije, betoogt Eren Güvercin. Met als gevolg, zo stelt hij, zijn we qua migratie- en veiligheidsbeleid afhankelijker van Turkije dan ooit. En passant houdt Europa zich op de vlakte na de arrestatie van Imamoglu, idem bij de talrijke antisemitische haattirades van Erdogan en diens openlijke ondersteuning van Hamas.
Een risicovolle passiviteit, concludeert de commentator. De gevaarlijke politiek van Erdogan blijft immers allerminst beperkt tot het Turkse territoir. Zie de omvangrijke Turkse diaspora in diverse Europese landen. Een belangrijk reservoir van kiezers voor Erdogan. Güvercin zegt het terecht onversneden: de islamistische narratieven van Erdogan “werken ook door bij ons in Duitsland”. Daar kunnen we Nederland stellig aan toevoegen.
De insider onderbouwt zijn waarschuwing door de scène van Erdogans speech in de Büyük Camlica moskee voor ogen te stellen: “Want op zondag stond tijdens zijn haatdragende toespraak, waar hij om de vernietiging van Israël bad, naast hem de hoftheoloog en chef van de Turkse religieuze ambtelijke instantie Diyanet, Ali Erbaş. Deze Ali Erbaş legitimeert en flankeert het antisemitisme van een Erdogan niet alleen religieus, maar hij is tegelijkertijd de religieuze autoriteit van DITIB (de belangrijke, grote Turks-Islamitische Unie voor Religieuze Zaken, red.) in Duitsland en ook de hoogste werkgever van haar imams. Hij controleert en stuurt deze ogenschijnlijk Duitse religieuze gemeenschap, die heel duidelijk een filiaal is van Diyanet in Duitsland.”
Kortom, Erdogans arm reikt ver en diep in Duitsland, in Europa. Commentator Eren Güvercin wenst zich derhalve een nieuw Berlijns beleid versus Turkije. De huidige zogenoemde “Realpolitik” heeft immers gefaald door de ogen te sluiten voor Erdogans ideologische agenda. Echter, of bij de beoogde toekomstige coalitiegenoten de ogen voor het Turkse gevaar van buitenaf en binnenuit echt open zullen gaan, grenst schier aan een politiek mirakel.
Bron: commentaar van Eren Güvercin, stichter van de “Alhambra-Gesellschaft – moslims voor een pluraal Europa”, in de Jüdische Allgemeine van 1 april 2025 onder de titel “Erdogans Vernichtungswahn ist keine blosse Rhetorik”.
Reactie plaatsen
Reacties