“Wij moeten eenvoudig begrijpen dat de Tweede Wereldoorlog, die zo abstract lijkt, eigenlijk niet zo abstract is. Hier voor ons vindt een heropvoering van de geschiedenis plaats. De haat, hij is er weer – en hij is voelbaar.” Elizabeth, Joods, 18, spreekt vrijuit.
In een bijdrage van Hessenschau, medium van de gelijknamige Duitse deelstaat, vertellen drie Joodse jongeren hoe zij aankijken tegen de “Reichspogrome” van november 1938 én de huidige Jodenhaat die hen tegenslaat.
“Nooit weer is nu”, hoor je, zegt de al genoemde Elizabeth. Een herhaling van die vreselijke, vernietigende uitbarsting van Jodenhaat op 9 november 1938 zou vandaag niet meer mogelijk zijn. “Maar we zien dat het toch mogelijk is: synagoges en Joodse gebouwen worden aangevallen, markeringen met davidssterren en hakenkruizen.”
Antisemitisme is hier overal aanwezig, is de dagelijkse ervaring van Elizabeth. Ze waagt zich derhalve niet met haar davidsster naar buiten. “Deze angst, dat je actief moet verstoppen wie je eigenlijk bent, ze is er permanent.”
Het contrast tussen de haattaal online en de realiteit frappeert haar. Ze telefoneert met haar oom in Israël en hoort dat hij minstens twee uur per dag doorbrengt in een bunker vanwege de bombardementen. “Mijn familie bevindt zich in groot gevaar en ik maak me daar grote zorgen over”, zegt de standvastige (“ik ben er trots op Jodin te zijn”) Elizabeth.
Voor Noam, ook 18, is de pogrom van 1938 ook presenter geworden in zijn leven. De angst van verdrijving komt zelfs bij hem op. Eerlijk geeft hij aan dat antisemitisme helaas in zijn jonge leven een belangrijke, dagelijkse rol speelt. “Sinds mijn kinderjaren staat de politie voor elke Joodse instelling, waar ik ook heenga. Dat geeft mij enerzijds een gevoel van veiligheid, maar ook een onbehagelijk gevoel. Want waarom is dat zo? Dat is zo, omdat antisemieten niet willen dat er Joods leven in Duitsland is.”
Maar gelatenheid in deze situatie van Jodenhaat past Noam niet. Hij wenst een openlijk Joods leven te leiden. “Ik draag mijn keppel elke dag -buiten doe ik er echter vaak een kap over, om veiligheidsredenen.” In die ene zin ligt de schrijnende situatie van bedreigd Joods bestaan besloten.
De Joodse Lily van 17 vindt de herdenking van de pogrom van 1938 belangrijk “omdat wij ook momenteel heel veel aanvallen op Joodse instellingen zien en antisemitisme weer een groter thema wordt” en “opdat het zelfs niet nogmaals gebeurt”.
Lily vertelt dat veel Joodse leerlingen op niet-Joodse scholen na de pogrom van Hamas (7 oktober 2023) zich daar niet langer veilig voelen en naar haar Joodse school willen overkomen. “Daarom zijn er wachtlijsten.”
Reactie plaatsen
Reacties