Een school in Nieuw-Zeeland. Een Joodse jongen wordt door klasgenoten opgesloten in een lokaal. “Free Palestine” hoort hij buiten schreeuwen. Als de jongen weer het lokaal uit mag, proberen ze hem met een bezemsteel aan te vallen. Jodenhaat slaat ook in Nieuw-Zeeland toe. Twee rapporten van ’s lands Holocaust Centre registreren een zorgwekkende stijging van antisemitisme in het verre land.
De Australische correspondent van Tablet Magazine, Nomi Kaltmann, schetst in een bijdrage van 13 september 2024 een treurig beeld van de situatie waarin de Joodse minderheid in Nieuw-Zeeland zich sinds de pogrom van Hamas op Israëlische burgers (7 oktober 2023) bevindt. Zij doet dat onder de titel “In New Zealand, Antisemitism in the Classroom – and Beyond” (Nieuw-Zeeland, antisemitisme in de klas en daarbuiten).
Kaltmann verwijst naar twee rapporten over Jodenhaat Nieuw-Zeeland, beide uitgebracht door het Holocaust Centre in Wellington. Het eerste verslag kwam in november 2023 uit, enkele weken na de terreuraanval van Hamas op de staat Israël. Het rapport richtte zich op Joodse kinderen in de leeftijd van 9 tot 18 jaar. Van de ouders, die reageerden, gaf 50 procent aan dat hun kinderen met antisemitisme waren geconfronteerd na 7 oktober. Voor die vreselijke datum kreeg het Holocaust Centre jaarlijks één of twee klachten binnen, informeert bestuursvoorzitter Deborah Hart. “Na 7 oktober zagen we een enorme stijging in het aantal klachten. Dat verontrustte ons ongelofelijk. We wilden weten hoe groot het probleem was.”
Een tweede rapport van juli 2024 van het Holocaust Centre documenteerde een nog hoger aantal klachten over antisemitisme. Nu zei 80 procent van de respondenten dat hun kinderen onder antisemitische voorvallen leden op school. Tussen haakjes: beide rapporten telden meer dan 30 respondenten en ze werden uit veiligheidsoverwegingen niet openbaar gemaakt. “De data worden gesteund door de Nieuw-Zeelandse politiestatistieken”, onderstreept Nomi Kaltmann.
Tussen 2022-2023 nam het aantal aanvallen op Joden met 530 procent toe in de misdaadcijfers van de politie, vult Deborah Hart aan. “In Nieuw-Zeeland vormen Joden slechts 0,2 procent van de bevolking. Ongelukkig genoeg zijn Joodse Nieuw-Zeelanders wel 160 keer meer het slachtoffer van haatmisdaden dan een Maori Nieuw-Zeelander, die ook doelwit zijn.”
Hoe zien die antisemitische incidenten op scholen er eigenlijk uit? Heel openhartig antwoordt Hart: “Je denkt eerst aan graffiti en misbruik online. Maar op school varieert het van scheldpartijen tot fysiek geweld. En in sommige gevallen is het bijzonder ergerlijk. Neem bijvoorbeeld een kind dat gaat zwemmen en daarna, bij het aantrekken van zijn shirt, opeens ziet dat daar allemaal swastika’s op staan. Of denk aan een rapport over een kind, dat opgesloten werd in een lokaal door zijn klasgenoten die buiten “Free Palestine” jouwden, en toen ze hem eruit lieten de jongen probeerden aan te vallen met een bezemsteel.”
Als het aan Deborah Hart ligt, benoemt ook Nieuw-Zeeland een speciale rapporteur voor antisemitisme, in navolging van landen als Australië en de VS. Daarnaast dient de Holocaust verplichte leerstof te worden in het Nieuw-Zeelandse onderwijsprogramma. Zover is het nog niet. Maar het begin is er. De regering steunt financieel een breed inzetbaar educatiepakket van het Holocaust Centre in Wellington. Dat gaat naar leraren en scholen ter bestrijding van de realiteit van Jodenhaat in het land.
Sinds 7 oktober is de enige Joodse school in Nieuw Zeeland, het Kadimah College in Auckland, bijzonder alert op extremisme van rechtse of linkse groeperingen. “Het is een beetje vervelend”, meent Darya Bing, voorzitter van het schoolbestuur, “wanneer je met mensen hierover spreekt. Ze tonen zich werkelijk geschokt. De meeste Nieuw-Zeelanders zijn erg aardig en lief, die totaal geen idee hebben van wat de Joodse gemeenschap overkomt. “Wat? Wat bedoel je met veiligheidsmaatregelen, bewakers buiten school”, luidt hun gemeenschappelijke reactie.”
Intussen neemt het leerlingenaantal op Kadimah pijlsnel toe. De school telt zo’n 150 leerlingen, gewoonlijk de helft Joods, de andere helft niet-Joods. Maar vandaag de dag ligt dat percentage voor Joodse leerlingen al tegen de 70 procent. Het Kadimah College geniet een bijzondere status binnen het nationale onderwijssysteem in Nieuw-Zeeland. De school wordt deels door de overheid gefinancierd en naast het Nieuw-Zeelandse lesrooster zijn er lessen in Joodse studies en het Hebreeuws.
De sterke groei qua leerlingenaantal schrijft Darya Bing aan twee factoren toe: ouders kiezen voor het Kadimah College om hun kinderen te behoeden voor het toenemende antisemitisme op scholen én de komst van vele professionals naar Nieuw-Zeeland, die voor hun kinderen een passend schoolklimaat wensen.
Het zou een misverstand betekenen dat Jodenhaat alleen voorkomt in het onderwijs in Nieuw-Zeeland, beklemtoont Tablet-correspondent Nomi Kaltmann. Ze voert als bewijs een antisemitische aanslag op de Canterbury Synagoge in Christchurch aan. De vice-presidente van deze synagoge, Shary Baker, kritiseert het feit dat de scholen geen aandacht besteden aan ’s lands minderheden, waaronder de Joden. “De meeste Nieuw-Zeelanders hebben geen les gekregen over de Holocaust. De eerste ervaring van veel niet-Joodse studenten met het Joods zijn of met een Jood vloeit voort uit de context van de huidige oorlog. Het probleem is dat wij hier een minderheid zijn, maar niet beschouwd worden als een minderheid.” Dit refrein hoor je door de hele Joodse gemeenschap in Nieuw-Zeeland, tekent Nomi Kaltmann aan.
Ondertussen bezorgt een massieve stijging in het aantal antisemitische incidenten de voorzitter van de Nieuw-Zeelandse Joodse Raad, de advocate Juliet Moser, handenvol werk. Maar om de Joodse minderheid maken de mensen zich minder druk dan om andere minderheden, stelt ze, schrijnend genoeg, vast. Nog deze zomer wist bijvoorbeeld een pro-Palestijnse groep de feestelijke heropening van New Zealand’s Settlement Center afgelast te krijgen door fel te protesteren tegen de presentatie van een werk van een Nieuw-Zeelandse-Israëlische kunstenaar. “De meesten van ons beschouwen dit incident als puur antisemitisme”, aldus Juliet Moser. Ter informatie: de Joodse gemeenschap in Nieuw-Zeeland telt circa 10.000 zielen op een totale bevolking van 5 miljoen.
Toch eindigt Nomi Kaltmann haar situatieschets van de Joodse gemeenschap in Nieuw-Zeeland niet helemaal in mineur. Ze citeert een Australische Jodin, nu woonachtig in Wellington met haar gezin, die tijdens een ritje door de woonwijk plotseling antisemitische stickers ontwaarde bij een bushalte: “Ik was met mijn echtgenoot, die niet-Joods is. We stopten en schrapten een sticker af. Toen we weer terugreden, zagen we enkele dames druk bezig om nog een sticker te verwijderen. Ik kreeg het gevoel dat we niet zo alleen waren.”
Reactie plaatsen
Reacties