Je bent onderweg in Berlijn. Samen met je vriend. Alvorens de sabbatmaaltijd te gaan gebruiken, stop je even voor een ijsje. Vervolgens word je zonder toestemming gefilmd, uitgejouwd en met verkrachting bedreigd. De daders? Palestijnse demonstranten. Je wordt bespuwd omdat je een halsketting met davidsster draagt. En je vriend wordt geslagen en aan zijn haren naar de grond getrokken. Ziehier het anonieme (alweer) relaas van twee Amerikanen, sinds vijf jaar woonachtig in de Duitse hoofdstad.
Het vooraanstaande weekblad Jüdische Allgemeine drukte het beklemmende verhaal recent af onder de kop “Het zwijgen op de straten van Berlijn”.
Het slachtoffer vertelt verder dat mensen haar steeds weer vragen of de aanval haar heeft verrast. Maar het enige wat ze echt schokt, is dat de mensen zo weinig idee hebben van wat er dagelijks in Berlijn passeert.
Na 7 oktober kun je immers elke week een nieuw artikel lezen over Joden en Israëli’s, die aangevallen, afgeranseld of gediscrimineerd worden. De wekelijkse vijandige protesten tegen Israël eindigen in arrestaties, vandalisme en huisvredebreuk. En zowel van Joodse vrienden als persoonlijk hoor je niet langer welkom te zijn in clubs, galeries en bars. Idem bij linkse clubs. Voor wie je notabene speciaal naar Berlijn bent getrokken. De vraag rijst dan bij je: was de aanval op ons dus een verrassing of slechts een kwestie van tijd?
Terwijl Joden weer eens in de schaduw worden geduwd, zijn de mensen op de straten van Berlijn stil, valt je op. Niemand die zag hoe de mannen ons aanvielen, deed iets. Niemand belde de politie. Je vriend ligt tussen een hoop scherven, beschermt zijn hoofd en jij rent naar de politie. Niemand die je vraagt of je hulp nodig hebt. De politie leidde ons in de ijszaak om ons voor de meute buiten te beschermen. “Een oplossing! Een oplossing”, scandeerde ondertussen de meute. Mensen liepen er gewoon langs, bestelden een ijsje, alsof er niets aan de hand was.
Tot zover een scène van publieke Jodenhaat. In de beleving van het slachtoffer. Geen haan die ernaar kraait. Geen wonder dat de Amerikaanse Jodin tot de wrange conclusie komt dat de Duitse regering en de overheidsinstellingen antisemitisme weliswaar serieus nemen, maar dat dit niet aankomt bij de mensen die hier werkelijk leven.
Of wij in Berlijn willen blijven, gaat ze verder. Dat is echter niet de vraag. De vraag is, waarheen anders? “Dus zitten en wachten we. Hopelijk maken we niet dezelfde fout als onze grootouders – en wachten te lang.”
Hoe schrijnend de situatie is voor deze Amerikaanse Joden, blijkt ook de vraag die zij vanuit de eigen gemeenschap van Shoa-overlevenden altijd kregen: “Hoe kunnen jullie in Duitsland leven?” De Amerikaanse Jodin antwoordde dan steevast dat Duitsland de veiligste plaats voor Joden is… buiten Israël. “De Duitsers staan voor hun geschiedenis en nemen het antisemitisme serieus. Het zwijgen op de straten van Berlijn heeft mijn antwoord veranderd.”
Het zwijgen op de straten van Berlijn. Voor hoeveel andere westerse straten en pleinen geldt dat niet evenzeer?!
Wilt u naar aanleiding van dit artikel uw eigen verhaal over ervaringen in Nederland al dan niet anoniem kwijt, neem dan gerust contact met ons op via: info@antisemitismenieuws.nl.
Reactie plaatsen
Reacties