“Sinds de 7e oktober laat de geschiedenis van de Holocaust zich niet langer scheiden van het heden”, stelt de Duitse politieke wetenschapper en historicus dr. Matthias Küntzel in het essay “Verleugnete Kontinuität” (Verloochende continuïteit) in cultuurmagazine Perlentaucher (5 augustus 2024). Daarmee keert Küntzel zich frontaal tegen de historicus Omer Bartov en andere vakgenoten die “als een dogma” blijven beweren dat de moorden van Hamas niets van doen zouden hebben met de Holocaust. “Zij keren zich daarmee tegen de evidentie.”
Welke klaarblijkelijkheid? Van de ideologische, historische en semantische relaties, die het antisemitisme van Hamas met de Jodenhaat van de nazi’s verbinden, luidt het antwoord van de auteur. De wetenschappelijke literatuur die deze samenhang staaft, kan ondertussen alleen nog over het hoofd worden gezien door wie dat overal wil, kritiseert hij helder. We vatten het betoog van Küntzel samen en citeren hem daarbij.
Küntzel: “Joden, die zich te midden van bergen lijken voor dood houden, moeders, die hun hand voor de mond van baby’s houden om niet ontdekt te worden, gevangenen, die gedwongen worden hun buren aan moordenaars uit te leveren, mensen, die verkracht, gefolterd en bij levende lijve verbrand worden: de gruwelen van de 7e oktober herinneren zonder twijfel aan het nazisme. En daadwerkelijk bestaan er draden van continuïteit, die de anti-Joodse terreur van de SS-Einsatzgruppen met Hamas verbinden.”
Een van die draden gaat over kennis en interpretatie van de Holocaust. Het gros van de mensheid beschouwt de moord op zes miljoen Joden als een gigantische misdaad. Zo niet bij islamisten. Onder hen bevinden zich lieden die de moord op Joden “een schitterende prestatie van de nazi’s” (Küntzel) vinden. Voor herhaling of finalisering vatbaar.
Het prominentste voorbeeld van deze weerzinwekkende zienswijze is de prediker Yusuf al-Qaradawi, overleden in 2022. Hij gold als de meest vooraanstaande en populairste leider van de Moslimbroederschap. Hamas is daar de Palestijnse tak van. Begin 2009 riep hij de miljoenen kijkers van tv-zender Al-Jazeera toe: “In de loop van de geschiedenis heeft Allah de Joden personen opgelegd, die hen voor hun verdorvenheid bestraften. De laatste bestraffing werd door Hitler uitgevoerd. Hij slaagde erin hen hun plaats te wijzen. Dit was een goddelijke bestraffing. Zo Allah het wil, zal de volgende bestraffing door de gelovigen volgen.”
Qaradawi beweert dus dat de Holocaust de schuld is van de Joden zelf (“corruptie”) en dat deze miljoenenvoudige moord “een goddelijke bestraffing” is. Dat was echter niet voldoende. Een verdere bestraffing is noodzakelijk. Küntzel: “Zo kondigde Qaradawi in alle ernst een nieuwe Holocaust aan en Israëls einde: als religieuze missie en als Allahs gebod. De Hamas-terroristen hebben dit begrepen.”
Een tweede draad van continuïteit tussen Holocaust en Hamas voert terug op de ideologische historie van Hamas. Haar koepelorganisatie is de Moslimbroederschap. Die ontving reeds in de jaren dertig van de vorige eeuw geld van de nazi’s uit Berlijn. Nazi-agenten ontfermden zich over leiders van de Moslimbroeders en organiseerden met hen gezamenlijke scholingsavonden over “het Joodse vraagstuk”. Decennia later kiemde dit zaad op. Küntzel: “Zo worden in het nog altijd geldende handvest van Hamas uit 1988 “de Joden” tot vijand van de wereld verklaard en tot de veroorzakers van beide wereldoorlogen.” Als bewijs voor Joods gedrag dienen de frauduleuze “Protocollen van de Wijzen van Zion”. Artikel 7 van het handvest van Hamas stipuleert: “De tijd van de opstanding zal niet aanbreken, aleer niet de moslims de Joden bestrijden en ze doden.”
Bij deze programmatische optiek passen de vondsten die Israëlische soldaten in de Gazastrook deden. Bijvoorbeeld het boek van een van de stichters van Hamas, Mahmoud al-Zahar, met de titel “Het einde van de Joden”. Het boek verklaart de Holocaust en roept ertoe op die te voleindigen. Tot de vondsten behoorden eveneens Arabische uitgaven van “Mein Kampf”. Küntzel: “Een boek dat recent op plaats 6 stond de Palestijnse beststellerlijst. Op 7 oktober gingen de dusdanig opgehitsten over tot de daad. Ze wilden het “einde van de Joden” en zouden zonder het ingrijpen van de Israëlische strijdkrachten steeds verder hebben geraasd.”
Dat deze nieuwe massamoord op Jodinnen en Joden niet kon worden verhinderd, getuigt niet alleen van een falen van de Israëli’s en de westerse wereld, maar ja van een falen van de wereldgemeenschap. Het genocidale programma van Hamas was toch sinds 1988 in de Arabische wereld en sedert 2002 ook in op Duitstalig grondgebied bekend. Men nam het onvergeeflijk genoeg niet serieus.
Maar wat gebeurde er na 7 oktober, na de pogrom van Hamas? Na de ervaring van de wereldopinie en van het Westen met de Holocaust? Na ook decennia van “Holocausteducatie”? Küntzel: “Tot op vandaag weigert de meerderheid van de niet-Joodse wereld de door terreur getroffen Joden bijstand en solidariteit te bieden. Ze laat daarmee -zoals reeds in 1938- de Jodinnen en Joden opnieuw in de steek. In juli 1938 weigerden 31 van de 32 staten, die aan de conferentie van Evian deelnamen, Joodse vluchtelingen uit het nationaalsocialistische Duitsland en het door de nazi’s bezette Oostenrijk op te nemen. Alleen de Dominicaanse Republiek was daartoe bereid. 85 jaar later is opnieuw van een empathie met Jodinnen en Joden, die zich wereldwijd met een massieve toename van antisemitische vijandigheden geconfronteerd zien, weinig te bespeuren.”
Na de verschrikkingen van 7 oktober volgde geen serieuze internationale discussie hoe deze massamoord te verklaren, te verhinderen. Onderzoekers van de Holocaust mogen dan veel over letterlijk vernietigende Jodenhaat hebben gepubliceerd, maar na 7 oktober bleef dat grotendeels achterwege. Het handvest van Hamas leek en lijkt er nauwelijks toe te doen. Küntzel: “Zo werd dat, wat Jodinnen en Joden wereldwijd als een cesuur gevoelden, aan universiteiten en door de regeringsbureaus van de westerse wereld als een episode behandeld: men ging verder alsof er niets was gebeurd.”
Tegelijkertijd sloegen de aanvankelijke solidariteitsverklaringen tegenover Israël binnen de kortste tijd om in campagnes die het terreurslachtoffer betichtten… Waarvan? Küntzel: “Bijna overal werd Israël -en daarmee de Joden- de schuld aan de Hamas-terreur in de schoenen geschoven en de massamoord als antwoord op 56 jaar “bezetting” geïnterpreteerd.” Een strategie ter ontlasting van de ware schuldige, de ware genocidale dader Hamas. Een strategie ook die de Jodenhaat wereldwijd aanwakkert. Prominente Holocaust-onderzoekers als Omer Bartov uit de VS lieten en laten zich daarvoor treurig genoeg lenen.
Eerste deel van een tweeluik over het essay van Matthias Küntzel in Kulturmagazin Perlentaucher (5 augustus 2024), “Verleugnete Kontinuität”.
Reactie plaatsen
Reacties