“De staat Israël is er slechts, omdat het Israëlische leger er is” – een journalistieke ode aan de IDF

Een ode aan het Israëlische leger! Welke Nederlandse journalist zou daar vandaag de dag voor tekenen? Ulf Poschardt, chef-redacteur van de Duitse krant Die Welt, wel. Als commentaar voor de Jüdische Allgemeine onder de titel “Rote Linien ziehen” ofwel rode lijnen trekken.

In aansluiting op de filosofische gedachte dat elke historische periode de tijdgeest in een persoon poogt te vatten, poneert de Duitse journalist: “Het Israëlische leger is de avantgarde van het vrij, liberale, weerbare Westen. Zijn geschiedenis gelijkt in zijn triomfen en overwinningen op een wonder.”

Let wel, de IDF (de bekende afkorting voor de strijdkrachten van de Joodse staat) staat tot op heden garant voor het “Nooit weer”. De IDF laat deze woorden niet slechts woorden zijn, maar een wet, een gebod, een zekerheid, stelt Poschardt. En hij herhaalt het: “Het “Nooit weer” geldt slechts, omdat de IDF er is – uiteindelijk is Israël als staat alleen in te denken met een leger als dit.” Voorheen hoorden ook ’s lands inlichtingendiensten in dezelfde veiligheidscategorie thuis, zo vervolgt hij. “Maar sinds 7 oktober wankelt de reputatie van de geheime diensten als instantie, die het “Nooit weer” garanderen kan.”

Juist dankzij de door strijd gelouterde reservisten en gepensioneerden van de IDF werd nog erger voorkomen bij de Hamas-barbarij van 7 oktober 2023, noteert Poschart. Zij schoten hun landgenoten in de aangevallen dorpen en kibboetsen aan de grens met Gaza te hulp.

Het bonte (nacht)leven in een stad als Tel Aviv is slechts denkbaar met de IDF. Het Israëlische leger maakt “een liberale, democratische samenleving” mogelijk, looft de chef-redacteur van Die Welt. “Israël is er slechts, omdat de IDF er is.” Dat is duidelijk hét adagium van Poschardt, zijn loftrompet op het leger van de Joodse staat. En volkomen terecht, zal menigeen instemmen die Israël enigszins uit persoonlijke bezoeken en ervaringen kent! Echter, echter… “dat alles wordt op het ogenblik op groteske wijze na de massamoord van de Hamas-terroristen verdraaid, verdrongen”, tekent Poschardt aan.

Deze “mediaal-culturele en politieke instrumentalisering” van een weerzinwekkende aanval betreurt de Duitse auteur uitermate. Hij erkent dat Hamas en haar spindoctors in Qatar en Iran “vele idealistische dromers hier te lande” beter ‘gelezen’ hebben. “Het Westen is niet zeker van zijn zaak.” De illusionisten van een vreedzame oplossing voor het geschil met de Palestijnen benutten het bloedbad om het oude liedje van “beide zijden moeten ontwapenen” te actualiseren.

Hierbij past wel een stevige kanttekening: de hordes luidruchtige pro-Palestijnse betogers en hun al dan niet academische mentoren geven meer blijk van een jihad-mentaliteit die puur slechts één staat wenst, namelijk de islamistisch-soennitische Palestijnse variant van de sjjitische Iraanse pendant.

Intussen laat Poschardt het Westen allerminst vrijuit gaan bij de hoge prijs aan mensenlevens die de IDF betaalt voor de strijd tegen Hamas, met al zijn persoonlijke Joodse tragedies. Opnieuw gebeurt dat omdat “de buitenlandse politiek van het Westen niet in staat is zijn vijanden in te perken.” De aanval van Poetins leger op Oekraïne is evenzo een teken van westerse zwakte als de aanval van Hamas op Israël, oordeelt de chef-redacteur. Parallel daaraan lopen de aanvallen van Irans Libanese stadhouder Hezbollah op de Joodse staat. Onder toezien van het Westen, onder toezien van de NAVO, idem vooral van militaire VN-presentie. Denk hier met name aan de niet-getrokken rode lijnen van Obama tegen het genocidale Assad-regime in Syrië (inzet van gifgas tegen eigen bevolking).

“De Israëli’s praten niet over rode lijnen, zij trekken ze, door bij overschrijdingen van hun rode lijnen duidelijk en ondubbelzinnig te reageren”, observeert Poschardt. Kritiek op de Israëlische oorlogsvoering komt zijns inziens doorgaans vooral van degenen die de Israëlische strijdkrachten de handen willen binden bij de zelfverdediging van het land. Kijk naar het optreden van de IDF in Gaza. Natuurlijk had dat sneller, harder, bruter gekund. Echter, de IDF opereert tegen Hamas naar vermogen precies en effectief bij de uitschakeling van de terreurbeweging. Exemplarisch daarvoor noemt en roemt Poschart de twee recente spectaculaire eliminaties van de nummer twee van Hezbollah, de militaire chef Fuad Shukr, en de nummer één van Hamas, de leider van het Politburo Ismail Haniyeh binnen niet eens twaalf uur!

Het Israëlische leger staat voor de hele maatschappij van het land, benadrukt Ulf Poschardt. Van de Druzische officieren tot jonge Amerikaanse Jodinnen, die daar een jaar vrijwillig in de IDF dienen. “Het is een bonte, diverse armee. Homoseksuele officieren zijn even vanzelfsprekend als moslimse, christelijke of atheïstische. Het is een modelleger van het Westen, prima uitgerust en technisch van het hoogste niveau.”

De redacteur illustreert deze grote waardering met een persoonlijk contact. Een goede Israëlische kennis, directeur van een digitaal bedrijf, legt telkens aan Poschardt uit hoe hij zijn leven als topmanager moet arrangeren met zijn legerfunctie van reserve-officier en luchtmachtpiloot. “En elke keer wordt mij duidelijk dat het een leger van burgers is, dat in geval van twijfel iedere Israëli een burger in uniform is. Een -in de beste zin van het woord!- volksleger.”

Met deze weerbaarheid van de Israëli’s kan het politiek-culturele establishment van het Westen weinig aanvangen, weet de commentator. “De beelden van duizenden Israëli’s en militair geoefende Jodinnen en Joden uit de hele wereld, die hun baan als hersenchirurgen en makelaars in onroerend goed, bodyguards en universitaire docenten laten rusten, om na 7 oktober in de IDF Israël te verdedigen, heeft de oppermachtige alliantie van Europese, Arabische, Palestijnse antisemieten verschrikt en verder verbitterd.”

Slotsom van het bijzonder commentaar van de chef-redacteur van Die Welt: “Het Israëlische leger strijdt de gevechten voorbeeldig voor het Westen. Het zijn de strijden die op eendere wijze ook dan op de rest van het Westen toekomen, wanneer het niet eindelijk leert rode lijnen te trekken en die serieus te nemen.”

Ononwonden roept Ulf Poschardt de Duitse regering én niet minder de Duitse samenleving dan ook op de IDF onvoorwaardelijk te steunen in een strijd voor de eigen vrijheden! In feite een dringende Europese oproep!