Israël heeft (nu) niets te winnen met tweestatenoplossing

Palestijnen en Zuid-Libanezen zouden minder slecht af zijn onder Israëlische heerschappij dan onder die van een terreurorganisatie. Deze stelling poneert de Duitse oriëntalist en auteur dr. Michael Kreutz. “Dat is natuurlijk een inzicht dat voor sommigen werkelijk ongemakkelijk moet zijn”, laat hij erop volgen.

Kreutz is de beheerder/redacteur van een interessante website “Transatlantic Annotations – Forum für Politik & Kultur”. In een laatste bijdrage van 22 juni 2024, ”Nahostexperten am Limit (1)”, werpt de wetenschapper een kritische blik op de standpunten van Midden-Oostenexperts in eigen land. Kreutz constateert onder dit academische gilde “blijkbaar slechts twee overtuigingen”: Israël en Hamas hebben aan de huidige oorlog gelijkelijk schuld, waarbij Israël toch wel wat meer schuldig is, én Israël geldt in feite als de hoofdoorzaak van het hele zogenoemde Midden-Oostenconflict. Voor deze eenzijdige standpuntbepaling wijst Kreutz uitdrukkelijk op het “dialoogportaal” Qatara.de dat uit publieke gelden wordt gefinancierd.

Kreutz richt zijn pijlen met name op Kristin Helberg die onder de vlag van “zeven ongemakkelijke inzichten” alleen maar “zeven gemakkelijke mythen” colporteert. Helberg beschikt over “verbazingwekkende kennis”. Ze luistert blijkbaar de hele interne communicatie van Hamas en Hezbollah af. Waaruit leidt Kreutz dat af? Helberg weet dat “niet iedere afgevuurde raket, niet elk drone-aanval” is afgesproken met de leiding in Teheran…

Hezbollah

Maar dat is slechts een zijtoneel, vervolgt de Duitse onderzoeker. “Van beslissend belang is hoe goed Hamas en Hezbollah bij haar wegkomen. Geen van de terreurorganisaties wil een grote oorlog, stelt zij ons gerust. En als er toch een keer een kleine oorlog uitbreekt, dan gaat het om een brandhaard, die buiten controle is geraakt.” Een brandhaard? Kreutz: “Zoals die 1200 op 7 oktober vorig jaar door Hamas verkrachte, ontvoerde, verminkte en verbrande slachtoffers van een aanval die Israël sinds zijn onafhankelijkheid niet heeft gekend.”

Zeker, de Quantara-expert vindt dat verschrikkelijk, maar ze waarschuwt dat de mensen in het Midden-Oosten aan te rekenen. Die zouden zulke daden niet goedkeuren. De repliek van Kreutz op deze voorstelling van zaken spreekt “Klartext”: “Dat op Arabische en Europese straten na de massamoord zoetigheden werden uitgedeeld, schijnt haar evenzo te zijn ontgaan als het feit dat in moslimse landen het mainstream is om Israël te demoniseren en het land zijn bestaansrecht te ontzeggen. In plaats daarvan gelooft ze dat Hamas alleen daarom zo populair is omdat ze het leed van het Palestijnse volk onder de aandacht heeft gebracht.”

Aljazeera

Zulke slogans verspreidt de propagandazender Aljazeera dag en nacht, duidt Kreutz. Hij vermoedt dat Kristin Helberg een gewillige consumente is van deze vorm van journalistiek, die niets anders is dan gecamoufleerde hetze. En passant wijst de oriëntalist op de geprivilegieerde internationale positie van de Palestijnen: een eigen vluchtelingenorganisatie onder VN-dak, dag en nacht in het brandpunt van de internationale aandacht. “Tot voor de oorlog ging het ze duidelijk veel beter dan zeer vele mensen in de Arabische wereld.” Onder hen heerst, zoals in grote steden als Cairo en Damascus, schokkende armoede. “Maar van dat alles weet onze auteur niets af.”

Absurditeiten

Schrijvenderwijs fileert Kreutz nog diverse andere absurditeiten die Helberg debiteert (gematigde houding van Hamas sinds 2017!), tot hij komt bij haar “oplossing” voor het Israëlisch-Palestijns conflict: de tweestatenoplossing, het welbekende Europese mantra ook. Ook door dit ‘inzicht’ zet Kreutz een forse streep: “Dat Hamas noch Hezbollah, noch een van de andere militante islamistische groepen in de regio voor een tweestatenoplossing te vinden is, komt haar zelfs niet eerst in de zin.”

Die vredesoptie van een tweestatenoplossing leek een kans van slagen te hebben in de jaren negentig van de vorige eeuw, analyseert de Duitse Midden-Oostenexpert. De gevolgen van de terugtrekking van Israël uit Libanon en Gaza hebben deze weg naar duurzame coëxistentie echter afgesneden. “Elke terugtocht van Israël heeft de deur naar vrede niet geopend, maar slechts de radicale krachten in de regio aangemoedigd. Israël heeft hier niets te winnen, het opgeven van grondgebied heeft geen vredesdividend opgeleverd.”

Een oorzaak van de enorme machtsaanwas van Hezbollah in Libanon en Hamas in Gaza traceert dr. Michael Kreutz bovendien in de zwakte van de Arabische staten. Die ogen qua karakter autoritair, maar zijn in wezen verrot en broos. “Een organisatie als Hezbollah is daarom meer dan alleen maar een militie, maar vormt een staat in de staat Libanon, wiens soevereiniteit door Hezbollah wordt ondergraven. Hetzelfde geldt voor Hamas, die, zoals is gedocumenteerd, meer dan twintig tunnels door de Sinaï heeft gegraven en onderhouden, zonder dat de Egyptische staat de tunnelbouw zou hebben verhinderd.”

Als deel van de moslimbroederschap is Hamas een product van Egyptische radicalisering, informeert de auteur. Logisch dat Hamas kan terugvallen op een goed netwerk in Egypte. Feit blijft dat de Egyptische staat, om welke reden dan ook, de tunnelbouw van Hamas niet heeft voorkomen en daarmee een ernstig gebrek aan daadkracht aan de dag legt. Een Palestijnse staat zou met grote waarschijnlijkheid even zwak acteren tegenover radicale krachten, meent Kreutz. Bepaald geen garantie voor vreedzame coëxistentie. “Reeds de Palestijnse Autoriteit als protostaat legt alle zwakke punten van andere staten in de regio bloot.”

De lange weg naar vrede

Aan het eind van zijn betoog (eerste deel naar eigen aankondiging!) somt Kreutz een aantal voorwaarden “voor de lange weg naar vrede” op:

*om de strijd tegen Israël te beëindigen moet er eerst eens een eind komen aan de hetze tegen de Joodse staat van Arabische en Turkse media;

*aansluitend dienen Arabische buurstaten hun soevereiniteit terug te winnen en de terreurgroepen in eigen land te ontmantelen; daartoe moet hun hoofdsponsor, het regime in Teheran, ten val worden gebracht.

Dat zal nog een lange weg zijn, brengt Kreutz meteen in.

We kijken uit naar deel twee van zijn “Nahostexperten am Limit”!