“Ik wil de gegijzelden en hun families in de ogen kunnen kijken en zich oprecht voor hen verblijden” – de prijs die Tal Hartuv, Israëlisch terreurslachtoffer, voor de “deal” met Hamas bereid is te betalen

“Anders als deze gegijzelden was ik maar een half uur in de macht van terroristen, dus geen ruim 400 dagen lang. Echter, dat voelde al als een eeuwigheid.” Hoe kijkt Tal Hartuv (59) aan tegen de deal tussen Israël en Hamas, waarbij de terroristen die haar vriendin Kristine Luken vermoordden en poogden dat ook haar te doen,  zeer waarschijnlijk vrijkomen? Ze sprak er vrijuit over met Die Zeit.

Op een schitterende wandeldag in 2010 was de Brits-Israëlische toeristengids Kay Wilson (vroegere naam van Tal Hartuv) onderweg met haar Amerikaanse vriendin Kristine Luken. Ze bogen af naar een zijweg, rustten even uit op een heuveltop. Twee mannen riepen in het Hebreeuws met een Arabisch accent of de vrouwen water bij zich hadden.

Binnen een half uur lag Kristine Luken op sterven en hield Tal Hartuv zich twee meter verderop dood. Beide vrouwen waren met machetes regelrecht afgeslacht. Meer dood dan levend na 18 machetesteken, 30 ribfracturen, het lichaam overstroomd met bloed, zonder schoenen, met geboeide handen en gekneveld wist Tal Hartuv de hoofdweg nog te bereiken. Daar trof ze toeristen die de reddingsdienst alarmeerden.

De daders behoorden, zo bleek later na hun arrestatie, tot een Palestijnse terreurcel die vanaf de westelijke Jordaanoever opereerde. “Hun vrijlating is gevaarlijk”, reageert het slachtoffer nu. “Dat heb ik op Facebook gezet.” Tijdens het proces tegen de twee terroristen, dat ze bijwoonde, toonden die geen enkel berouw. “Ze geeuwden, lieten hun ogen rollen. Kwaadaardig en duivels. Nu zullen zij van de satanische streken van Hamas profiteren. Dat is de prijs, die ik voor de deal betaal. Echter: ik ben daartoe bereid!”

Waarom? De logische vervolgvraag van Zeit-redactrice Evelyn Finger. Het antwoord van Tal Hartuv is kort en krachtig: “Omdat ons land nu samen moet staan.” Bovendien zou een afwijzende houding “onze spirituele roeping als Joden weerspreken”, onderstreept Tal Hartuv.

De loodzware weg die zij als “het terreurslachtoffer” daarna aflegde “naar een nieuw leven”, was “vreselijk en veel, veel langer dan degenen zich kunnen voorstellen, die nu simpelweg over de “gijzelaarsdeal” jubelen”. Vandaar haar uitspraak: “Wat ik zeggen wil: voor ieder van onze gegijzelden is de vrijlating pas het begin van een lange weg.”

Eerlijk geeft Tal Hartuv haar overweging aan om voor “de deal” met Hamas te zijn, hoewel Hamas Israël daarmee eigenlijk in de hand heeft: “Maar begrijp de tegenstanders van de deal niet verkeerd. Wij allen willen de gegijzelden terug. We zijn het er echter over oneens op welke voorwaarden van Hamas. Voor mijzelf ben ik tot de conclusie gekomen dat het weliswaar verkeerd is dat ‘mijn’ daders de gevangenis mogen verlaten, maar dat het juist is dat onze gegijzelden vrijkomen. Ik wil hen en hun families in de ogen kunnen kijken en mij oprecht over hen verheugen. Deze vreugde heeft overigens wel een prijs.” Die van gevaar én onrecht, maakt ze duidelijk.

Vandaag de dag oefent Tal Hartuv haar beroep van gids weer uit. Daarnaast werkt ze vooral in Yad Vashem als museumgids en pedagoge, speelt piano en schildert. “Dat alles hielp me tot mezelf te komen.” Ze begon de verhalen van overlevenden van de pogrom van Hamas van 7 oktober 2023 vanuit het Hebreeuws in het Engels te vertalen. Dat bleek een te grote persoonlijke belasting. Thans vertaalt ze daarom weer de berichten van de overlevenden van de Holocaust. “Dat was eenvoudiger, vanwege de afstand.”

Inmiddels heet haar nieuwste literaire tekst “En God zag, het was slecht”. Ze beschrijft daarin de gruwelen van de 7^e oktober. “Ik wilde het kwaad dat op deze dag geschiedde, eerlijk beschrijven”, licht Tal Hartuv toe. “En ik wilde aantonen hoe absurd de eis van de critici van Israël van meetaf aan was, die van een “gepaste” reactie. Hadden wij hetzelfde moeten doen? De beschuldiging van genocide tegen mijn land is grotesk, want Israël heeft niet de bedoeling om de Palestijnen te vernietigen. Wij Joden zijn het, die men vernietigen wil. Mijn dader zei op de vraag, waarom hij me vermoorden wilde: omdat ze Jood is.”

Of Tal Hartuv nog wel aan vrede gelooft? “Natuurlijk!”, klinkt het spontaan. “Maar die komt niet wanneer wij terroristen alles maar toestaan. Wie vriendelijk voor wrede mensen is, die is ook wreed voor vriendelijke personen. Bijzonder erg vond ik het dat mijn daders geld van de Palestijnse Autoriteit ontvingen. Wat mij nu troost, dat zijn vriendschap en goedheid. En het strijden voor gerechtigheid.”

Bron: interview met Tal Hartuv, overlevende van een bloedbad door Palestijnse terroristen, met het Duitse weekblad Die Zeit (Evelyn Finger) van 23 januari 2025 onder de titel “Wer freundlich ist zu den Grausamen, ist auch grausam zu den Freundlichen”.