“Wat ze gemeenschappelijk hebben, is pure haat jegens Joden”: Tuvia Tenenbom fileert New Yorkse vrienden van Palestina in Die Zeit

“Hoe komt het dat een Palestijn geen Arabisch kent?” De naam van schrijver Tuvia Tenenbom (1957, Tel Aviv/sinds 1981 woonachtig in New York) staat garant voor hilarisch proza. Ook nu weer met zijn bijdrage aan het Duitse weekblad Die Zeit onder de titel “Das steht ja so bei Google”.

Op een hete zomerdag besluit Tenenbom de pro-Palestijnse jeugd beter te gaan leren kennen. Op de kruising van 86th Street en Lexington Ave aan de Upper East Side van Manhatten krijgt hij twee twintigers in het vizier. Een man en een vrouw. Ze dragen het gele uniform van Amnesty International en vragen Tenenbom beleefd of hij even tijd heeft. “Voor u altijd”, antwoordt hij als welopgevoede New Yorker.

De jongeman wil met Tenenbom over het wapengeweld spreken. “Wat hij werkelijk wil, naar goede New Yorker geest, is, dat ik een paar dollar overmaak van mijn bankrekening naar die van Amnesty”, denkt de laatste. “Ik interesseer me meer voor Palestina dan voor wapengeweld in Amerika”, hoort de lobbyist.

Die zin van Tenenbom is werkelijk een schot in de roos. O, Palestina, daar weet hij veel meer van dan van wapengeweld, jubelt de jongeman. “Ik ben Palestijn”, praalt hij luid en trots.

De dialoog die dan volgt tussen Tenenbom en de ‘Palestijn’ is ronduit vermakelijk:

Tenenbom in het Arabisch (!): Uit welke stad in Palestina?

Jongeman: Zou u dat alstublieft kunnen herhalen?

Tenenbom: Hebt u niet begrepen wat ik zei?

Jongeman: Nee.

Tenenbom: Ik heb u in het Arabisch gevraagd uit welke stad in Palestina u vandaan komt. Verstaat u geen Arabisch?

Jongeman: Nee.

Tenenbom: Hoe komt het dat een Palestijn zoals u geen Arabisch kent?

De aangesprokene kijkt naar de jonge dame die hem vergezelt en zegt: “Ik ben niet echt een Palestijn; ik steun de Palestijnen.”

In het verdere verloop van de dialoog dist de jongeman baarlijke historische nonsens op over Palestijnen (“een oude cultuur”) en Joden (“landdieven”) en bekent na doorvragen van Tenenbom over zijn kennisbronnen: “Dat staat overal op Google en in de sociale media. Hebt u dat niet gezien?” Uiteindelijk informeert Tenenbom: “Zeg me eens, van waar komt u?” “Uit Ecuador”, klinkt het.

Na het duo van Amnesty International ontmoet Tenenbom, aangelokt door gratis maaltijden uit een “Gaza-keuken” in het Marcus Garvey Park in Harlem, nog diverse andere pro-Palestina activisten (bijvoorbeeld een persoon die zich voorstelt als E). Dat levert vermakelijke scènes annex dialogen op. Een voorbeeld: “Waarom hebben de zionisten Europa verlaten?”, vraagt Tenenbom. E: “Dat moet u ze zelf vragen!”

Na verschillende ontmoetingen in het pro-Palestijnse kamp, vraagt Tenenbom zich af: wat heb ik hiervan geleerd? Hij loopt door het park en alles wat hem invalt, is: “Deze lieden hebben geen idee van geschiedenis en praten onzin, ze houden niet echt van Palestina of de Palestijnen. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is de pure haat tegen Joden, en dat sluit de Joden onder hen in, die de zelfhaat in een Olympische discipline hebben veranderd.”

Bron: “Das steht ja so bei Google” door Tuvia Tenenbom, Die Zeit, 22 augustus 2024.

In 2023 publiceerde de Duitse uitgever Suhrkamp van Tuvia Tenenbom “Gott spricht Jiddisch – Mein Jahr unter Ultraorthodoxen”.