Het is bekend. Pro-Palestijnse demonstranten in Duitsland beschouwen ook de media als hun vijand. Een trouwe en alerte volger van deze luide lieden is verslaggever Iman Sefati van de krant Bild. Vrijdagavond 26 juli rond elven liet hij zijn honden uit in Berlijn. Een in het zwart geklede man dook op, trok een mes, maar koos door de schreeuw van een buurvrouw plus een vallende bloempot van een balkon ijlings het hazenpad. Inmiddels is de aanvaller door de politie gearresteerd. Zaterdag 27 juli, tijdens een demonstratie bij “Queers for Palestine”.
Als vakman en collega dook de chef-redacteur van de Jüdische Allgemeine, Philipp Peyman Engel, direct in deze ernstige aanval op de persvrijheid. Logisch genoeg wenste hij eerst het beoogde slachtoffer te horen. Op diens X account had Safati heel feitelijk slechts geschreven: “Mesaanval voor mijn huisdeur! Politie Berlijn stelt onderzoek in. Beide daders zijn gefilmd. Mijn buurvrouw heeft alles gezien. Mij gaat het goed!”
In het interview met Engel van de Jüdische Allgemeine plaatst Sefati wel heel eerlijk een kanttekening bij “Mij gaat het goed!”: hij was zo extreem geschokt door het levensgevaarlijke voorval dat hij die nacht van vrijdag op zaterdag de slaap niet meer kon vatten. “Aanvankelijk heb ik niet begrepen, hoe ernstig de situatie was. Ik had nooit gedacht dat deze mensen zo ver zouden gaan. Ik heb het onderschat en was zo naïef te geloven dat ook zij een rode lijn kennen.”
Blijkbaar is het privéleven geen taboe voor pro-Palestijnse demonstranten, constateert de onverschrokken verslaggever. Hij krijgt daar een heel naargeestig gevoel van. Als je niet meer veilig bent binnen de vier muren van je eigen woning… En vooral als niet alleen jijzelf gevaar loopt, maar evengoed je geliefden…
Bange voorgevoelens die deprimerend genoeg bevestigd worden door een nieuwe videoboodschap aan Iman Sefati: “Wij weten waar je woont.” Zijn commentaar: het gaat niet alleen om mij, maar om politici, journalisten en zelfs politieagenten, waarvan foto’s en persoonlijke gegevens op het net worden gezet.
In detail schildert Sefati de laffe aanval op hem. Hij herkende de dader meteen. Deze had hem die vrijdag immers gedurende de zogenoemde “Dyke-Demonstratie” op de voet gevolgd. Niets bijzonder meende hij aanvankelijk, “omdat het helaas normaal is dat wij als vertegewoordigers van de pers op zogenoemde pro-Palestijnse demonstraties aangevallen, bedreigd, beledigd en soms ook gevolgd worden”.
Toen de aanvaller echter in paniek raakte en Sefati hem vergeefs achtervolgde, ontdekte de journalist tegelijkertijd een jonge vrouw, een handlanger van de dader. Sefati sprak haar aan, begon te filmen, waarop ook zij de loop nam en de aandacht van voorbijgangers op het beoogde slachtoffer probeerde te richten door te roepen: “Help, help, hij zit achter mij aan! Hij wil me verkrachten!” Zo ontsnapte ze aan Sefati.
Het staat voor de Bild-verslaggever onomstotelijk vast: beide daders horen thuis in het links-radicale spectrum, dat zich de laatste maanden concentreert op haat tegen Israël en antisemitische demonstraties. De grote betogingen komen uit deze hoek.
Al vanaf 2016 volgt verslaggever Iman Sefati deze extreme, zeg gerust extremistische scène letterlijk op de voet. En hij is dat naar eigen zeggen na 7 oktober nog intensiever gaan doen. Daarbij documenteert Sefati heel nauwkeurig de antisemitische leuzen, de openlijke haat tegen de staat Israël, de haat tegen Joden, die aan de orde van de dag zijn op deze demonstraties. Het gesprek met de betogers gaat hij beslist niet uit de weg. “De meesten haten Israël en willen er alles voor doen om dit land te vernietigen.”
Zijn er geen uitzonderingen onder deze demonstranten, wil de Jüdische Allgemeine nog weten van Bild-collega Sefati. Hier en daar zijn er inderdaad ook een paar zeldzame seculiere stemmen, die voor de tweestatenoplossing zijn, repliceert de laatste. “Wanneer zulke mensen met mij spreken, willen ze daar uit angst niets over zeggen voor de camera. De demonstraties en demonstranten zijn extreem geradicaliseerd.” Sefati verwijst daarbij naar het gooien met flessen naar agenten en persmensen. Dat schrikt hem niet af. “Ik ga verder met mijn reportages. Ik laat me niet intimideren. Wij genieten in Duitsland persvrijheid.”
Iman Sefati weet uit persoonlijke ervaring waarover hij spreekt. Rond 25 jaar geleden vluchtte zijn moeder met hem voor het mollahregime in Iran naar Duitsland. Zijn vader was eerder door de islamistische machthebbers in Teheran als staatsvijand geëxecuteerd vanwege zijn protesten tegen de onderdrukking van vrouwen. “Zonder vrije pers is alles niets”, beklemtoont hij. Exact dit grote grondrecht is mede (!) in het geding bij de totalitaire tendensen in de pro-Palestijnse/pro-Hamas beweging overal ter wereld. Het zou voor de hand moeten liggen dat de media, primair slachtoffer immers, in het verzet daartegen (handhaving persvrijheid!) vooroplopen… De misluke mesaanval op Iman Sefati is toch een teken aan de wand!
Reactie plaatsen
Reacties