“Jodenhaat is diep verworteld in vele Arabische samenlevingen. Ook mijn hoofd zat vol antisemitische propaganda. Als kleine jongen vroeg ik mijn moeder bij het zien van een helikopter of Israël ons zou aanvallen.” Aan het woord is de Egyptische vluchteling Mohamed Hisham, atheïst en biseksueel. Beide persoonlijke gegevens dwongen hem het vaderland te verlaten.
In gesprek met het Duitse magazine Cicero vertelt de elektrotechnicus (afgestudeerd in Duitsland) heel feitelijk en gedetailleerd dat hij uit puur lijfsbehoud naar het Westen migreerde. Duitsland dus. “Egypte voelde voor mij als een reusachtige openluchtgevangenis aan. De islam doordringt het land op bijna alle levensterreinen. Het is een alomvattende ideologie, waaraan je niet ontkomt. Atheïsten hebben in deze wereld geen plaats en brengen hun leven door aan de treurige randen van de maatschappij, vaak ondergronds of in de gevangenis. Veel islamitische Egyptenaren beschouwen atheïsten als oud vuil.”
Cicero vroeg Mohamed Hisham hoe hij aankeek tegen het feit dat in veel Duitse steden moslims zich solidair verklaarden met de misdaden van Hamas. De toegespitste, letterlijke vraag was: Hoe neemt u de Jodenhaat in moslimkringen waar? Zoals reeds vermeld, gaf Hisham eerlijk aan hoe ook zelf deelde in deze maatschappelijke psychose, obsessie. Hij voegde er meteen aan toe dat deze vaste Jodenhaat zich geenszins beperkte tot de moslimfundamentalisten ofwel islamisten. Seculiere Arabieren zijn er evengoed mee behept.
Hisham onderbouwt dat laatste met wat hem zelf overkwam: “Na de terreuraanvallen van Hamas op Israël besloot ik een vlag van Israël op Facebook als profielbeeld te kiezen. Binnen atheïstische Facebook-groepen werd ik daarom beledigd en aangepakt. De leden van deze groepen komen voornamelijk voort uit academische en goed opgeleide kringen. Dat alles stemt mij erg droef. Voor mij als atheïst en biseksueel is Israël een eiland van vrijheid in het Midden-Oosten.”
De keren dat Mohamed Hisham met de dood is bedreigd -evengoed in Duitse asielcentra door moslims- lijken niet te tellen. Dit islamitisch geïnspireerd geweld is een al te bekend taboethema in het Westen. Waarom heerst er geen publieke verontwaardiging, vroeg de chefredacteur van het weekblad Die Zeit zich toch welhaast vertwijfeld af na de recente moord op een Duitse politieman in Mannheim door een Afghaanse vluchteling.
Prof. Ebrahim Afsah, kenner van islamitisch recht en moslimsamenlevingen, koppelde tijdens een recente voordracht in Wenen daaraan de cruciale vraag: “De Afghaanse vluchteling in Mannheim en velen van zijn voorgangers, navolgers en begrijpers moeten zich de vraag laten welgevallen, waarom ze dan naar Europa gekomen zijn, wanneer ze dat wat Europa uitmaakt, toch zo haten?”
Exact op die laatste vraag gaat Mohamed Hisham uitvoerig en diepgravend in. Ten eerste informeert hij dat binnen Arabische families het narratief wordt doorgegeven dat het Westen door en door demonisch is. Daarbij komt dat veel Arabieren zich moreel superieur achten aan de Duitse maatschappij. Ze wijzen de daarin geldende regels derhalve af. “In Duitsland is er die naïeve voorstelling van integratie”, vervolgt Hisham. “Waarom zouden mensen moeten integreren, die zich cultureel en moreel meerderwaardig voelen?” Komt bij dat integratie in de Duitse samenleving veel inspanning en geduld vergt, licht hij nader toe.
Welke ideeën er in zijn Egyptische leefomgeving over de toekomst van Duitsland leven, geeft Hisham onverbloemd weer: “In Egypte heb ik vroeger vaak trots horen zeggen dat de islam Duitsland door het aantal geboorten van moslimkinderen veroveren zal. Natuurlijk denkt niet iedere vluchteling zo, want ik heb ook vele geweldige mensen leren kennen. Desalniettemin is er onder conservatieve moslims een hoog aantal vluchtelingen, die voor zo’n visie offensief opkomen.”
N.a.v. “In meinem Asylheim erfuhr ich Gewalt, da ich nicht an Allah glaube”, interview met Mohamed Hisham in Cicero (20 juni 2024) door Clemens Traub.
Reactie plaatsen
Reacties