“Een schrijver, die het literaire spreken boycot, is als een musicus, die de muziek boycot. Hebt u weleens van een pianist gehoord, die weigert op het klavier te spelen?”
In een scherp artikel in de Frankfurter Allgemeine (FAZ, 2 november 2024) fileert romanschrijver Ron Segal de oproep van “honderden prominente auteurs, waaronder Nobel- en Bookerprijsdragers”, om Israëlische culturele instellingen te boycotten.
Segal, geboren in 1980 in het Israëlische Rehovot en tegenwoordig woonachtig in Berlijn, constateert dat de gewraakte open brief van zijn vakgenoten weliswaar niet de eerste in zijn soort is, maar wel de indringendste veroordeling en verplichting tot een culturele boycot van Israëls literaire gemeenschap.
Enkele ondertekenaars hebben zichzelf zelfs opgelegd hun boeken niet meer in het Hebreeuws te laten vertalen. Voor Segal een punt dat hij graag wil oppakken, omdat hijzelf een auteur is, wiens werken worden vertaald.
Maar eerst citeert Segal in zijn FAZ-bijdrage de aanklacht van de ondertekenaars van de open brief: de medeschuld van Israëlische cultuurinstellingen aan de “overweldigende onderdrukking” van de Palestijnen of hun stilzwijgen daarover. Daarbij vallen de volstrekt ongefundeerde, geijkte beschuldigingen van “volkerenmoord” en “apartheid”.
De Israëlische auteur vindt de boycotactie totaal onbegrijpelijk. “Hoe kunnen schrijvers, wier hartstocht en roeping het is de grenzen van de taal op te zoeken en te verruimen, besluiten haar (de taal) te boycotten?” Juist de taal is immers hun instrument om bijvoorbeeld een scherp politiek boek te schrijven. “In plaats daarvan kiezen zij voor zwijgen.”
Segal scherpt zijn kritiek aan: “Zouden zij hun eigen taal of een vertaling, waarmee zij hun levensonderhoud verdienen, boycotten? De Hebreeuwse markt is klein en derhalve economisch te veronachtzamen. De Hebreeuwse cultuur is echter rijk, zij stijgt ver boven haar politiek uit.”
Het is ronduit een schande, oordeelt de auteur, dat de schrijvers van de open brief het Israëlische lezerspubliek hun werken onthouden, dat reduceren tot zijn nationaliteit. Let wel, vooral als dat mannen en vrouwen uit de literaire wereld raakt. Segal piekert er niet over vertaalde meesterwerken van de Russische literatuur niet meer te lezen uit protest tegen de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Hij zit net midden in de lectuur van “Anna Karenina”… Evenmin zou hij de Palestijnse cultuurscène mijden.
Segal gaat in zijn bijdrage aan de Duitse krant vervolgens tot de aanval over. Hij verwijt de voorstanders van een culturele boycot van Israël een dubbele blindheid. Ten eerste negeren ze waar en hoe de huidige oorlog in Gaza begon: op het grondgebied van de soevereine staat Israël door pure barbarij van de zijde van Hamas. “Hoe kan een oproep tot boycot dat niet in aanmerking nemen en de 101 gegijzelden, die nog altijd door Hamas worden vastgehouden, ignoreren?” Ten tweede negeren de schrijvers van de open brief evenzeer het heftige interne debat in Israël over de oorlogssituatie. “Horen ze ons niet?” Kortom, een dubbele blindheid.
De oorzaak zoekt Ron Segal, naast ignorantie, naïviteit en een ordentelijk portie antisemitisme, in het tot zwijgen willen brengen van andersdenkenden, andersgelovigen in plaats van met hen in dialoog te treden. “Door zwijgen wordt geen vrede bereikt. Schrijvers die zich niet inspannen om met hun lezers in dialoog te treden, zijn in het beste geval lui.”
Reactie plaatsen
Reacties