In het magazine Focus (21 oktober 2024) wijdt Mansour een column aan deze ontmoeting. En vooral aan de reden voor de blijdschap van zijn medereiziger. De titel van Mansours colum spreekt al voor zich: “Catastrofaal! Joden willen Duitsland verlaten om in Israël veiligheid te vinden”.
De woorden van de man raakten de moedige columnist -24/7 onder politiebescherming- én verschrikten hem. “Ik wist meteen wat hij bedoelt. Israël is en blijft voor hem de belofte van bescherming – de enige.” Ondanks oorlog, ondanks terreur, ondanks een opgewonden politieke stemming.
Mansour weet dat in de Joodse staat de mensen voor elkaar instaan. En dan maken rechts of links, religieus of seculier niet uit. Tegelijk is ook zonneklaar wat bestreden moet worden, beklemtoont de schrijver: islamisme, terreur, de vijanden van de democratie.
Na zijn geboorte in Israël woonde Mansour 28 jaar in de Joodse staat en vervolgens tot op heden 20 jaar in Duitsland. “In mij existeren twee vaderlanden (“zwei Heimaten”).” Met hart en ziel zet de psycholoog en extremisme-expert zich in voor een beschaafde, emancipatoire, democratische rechtsstaat in Duitsland. Maar als hij vandaag de dag zijn twee vaderlanden vergelijkt, maakt hij zich meer zorgen om Duitsland dan om Israël.
Waarom eigenlijk? De reden is vrij simpel. In Israëls oorlog tegen terreur ligt de situatie helder: politiek en samenleving onderkennen en benoemen hun enorm agressieve, talrijke vijanden en bestrijden die actief en met moed. Vergelijk dat eens met Duitsland, kritiseert Mansour. Daar durft men tegen de in vergelijking minder gevaarlijke islamisten niet eens iets te ondernemen. Intussen groeit hun getal ongehinderd.
Ahmad Mansour herinnert eraan hoe het tientallen jaren moest duren voordat de Blauwe Moskee in Hamburg -een waar bastion en broeinest van de Islamitische Republiek Iran op Duits grondgebied- gesloten werd. Decennialang verspreidden daar islamisten de meest vulgaire Joden- en Israëlhaat.
De publicist wijst op ander Duits falen: pas toen de groep Samidoun op 7 oktober 2023 na de pogrom van Hamas in Berlijn-Neukölln op straat zoetigheid uitdeelde om de massamoord te vieren, werd zij door het ministerie van Binnenlandse Zaken verboden. Tussen haakjes: zo niet in Nederland.
Mansour somt nog een derde grief op: “Niet alleen op scholen en hogescholen blijven vijandige uitingen tegen Israël vaak onweersproken. Volgens die uitspraken zou Israël een zionistische apartheidsstaat zijn, inclusief kolonisatoren, zouden de Palestijnen een onderdrukt koloniaal volk zijn en de terreur van Hamas en Hezbollah zou niets anders dan legitiem verzet zijn.”
De zaken liggen voor de terrorisme-expert heel duidelijk: de Duitse politiek weet zich tegenover het islamisme gewoon geen raad. Zonder enig plan van aanpak, vol aarzeling. In Mansours “tweede Heimat” ontbreekt de bereidheid de vijand bij de naam te noemen. En derhalve ontbreekt ook duidelijkheid voor de bevolking wat een democratie kan dulden en wat niet.
Weer trekt Ahmad Mansour de vergelijking tussen Duitsland en Israël. In de Joodse staat wordt sinds meer dan een jaar op negen (!) fronten een strijd op leven en dood gevoerd tegen islamistische terreur, niet alleen in Gaza en op de westelijke Jordaanoever. “Het hele land is getraumatiseerd. En toch, ondanks deze ongelofelijke problemen bestaat er in Israël een fundamentele overeenstemming. Ieder erkent de noodzakelijkheid om het islamisme te bestrijden.”
Zeker, zo tekent de columnist aan, er worden in de Joodse staat ook verhitte debatten gevoerd over de prioriteiten van beleid, maar duidelijk is: de vijand is het islamisme, ongeacht of die Hamas heet, of Hezbollah, of Iran. En ongeacht ook welk protest wereldwijd opduikt: Israëli’s weten dat het islamisme gestopt moet worden om te willen overleven in het Midden-Oosten en een toekomst te hebben.
Het contrast tussen Israël en Europa, in het bijzonder Duitsland, blijkt hier evident, stelt Mansour. Wat stelt Europa, wat stelt Duitsland nu eigenlijk tegenover een politiek en geradicaliseerd islamisme, dat zich sluipenderwijs uitbreidt?
In Duitsland gebeurt iets verbazingwekkends, repliceert Mansour. “In plaats van op te staan tegen de bedreiging, wordt erover gebekvecht of het begrip “islamisme” niet generaliserend klinkt en moslims zou kunnen kwetsen.”
Links-radicale ideologen, zo vervolgt de onderzoeker, verhinderen in Duitsland in hoge mate een serieus debat over islamistische ideologen. Beide ideologische richtingen werpen zich op als “dekolonisatoren” en camoufleren daarmee “hun antisemitisme”. Evenals in Nederland riskeert degene, die de problemen met het islamisme bij de naam benoemt, voor “islamofoob” te worden uitgemaakt.
“Ondertussen verspreiden zich steeds meer islamistische actoren ook in scholen, in het jeugdwerk en de burgermaatschappij”, constateert Mansour. “En de moslimgemeenschappen worden van staatswege nauwelijks aangemoedigd of aangezet zich duidelijk en ondubbelzinnig van de radicalen te distantiëren.” Kortom: “Duitsland onderkent niet dat antisemieten en politieke islamisten vooral één ding zijn: vijanden van de democratie.”
En passant mogen deze islamistische agitatoren, deels ook nog gefinancierd uit de staatskas, ongestoord hun gang gaan tegen “de ongelovigen”. Liberale moslimstemmen heten daarentegen “vijandig tegen de islam, hun waarschuwingen worden al jaren in de wind geslagen, ze worden deels gemeden.
Dat leidt tot “een ironische situatie”, observeert de schrijver met twee vaderlanden. Islamisten voelen zich in Duitsland intussen beter op hun gemak dan in tal van islamitische landen, waar haatprekers op harde repressie kunnen rekenen.
Een vluchtige blik naar Frankrijk of Zweden, oppert Mansour, moet de Duitse politiek er toch van doordringen dat er nú tegen het islamistische gevaar dient te worden opgetreden. In genoemde landen lijkt het islamisme immers nog nauwelijks in te dammen.
De slotalinea van Mansours glasheldere column (Klartext!) stemt bijzonder somber, zo niet diep triest: “Vele Joden in Duitsland denken erover na het land te verlaten, en velen van hen trekken richting Israël. Duitse Joden uit Berlijn, Frankfurt en München willen Duitsland verlaten om in Israël veiligheid te vinden? Dat is een catastrofaal waarschuwingssignaal.”
Reactie plaatsen
Reacties