“Islamisten stoppen niet. Niet bij Joden, niet bij Israël”

“Hoe gaat het met Joodse studenten?” De standaardvraag van journalisten sinds een jaar aan het adres van Noam Petri, prominente spreekbuis van Joodse studenten in Duitsland. Diens antwoord luidt tot op vandaag: “De situatie is beangstigend.”

In een bijdrage aan het Duitse magazine Cicero (16 oktober 2024) doet de student zijn sombere relaas. De kop boven het artikel spreekt al boekdelen: “Weerbaar in woorden, weerloos in daden”.

Gelet op de voortdurende agitatie van extreem linkse zijde en pro-Hamas groeperingen op campussen noemt Petri twee oorzaken voor de onveranderd beangstigende situatie: ten eerste hebben extremistische groeperingen van buiten de universiteit, die op heel goede netwerken kunnen bogen, sinds een jaar via studentengroeperingen ongehinderd toegang tot Duitse universiteiten; ten tweede is er de weerloosheid van de universiteiten zelf.

Maar niet alleen Joodse studenten lijden onder deze situatie. Collegezalen worden door het hele land bezet, kampementen op campussen opgebouwd en voorzitters van universiteiten, politiefunctionarissen en politici krijgen het merkteken van de omgekeerde rode Hamas-driehoek. Een algemeen beeld van intimidatie en bedreigingen. En passant noemt Noam Petri dat de vernielingen aan een instituut van de Humboldt-Universiteit in Berlijn een schade opleverden van 150.000 euro. “Een treurig hoogtepunt.”

Nog treuriger stemt wat de student vervolgens constateert. Behalve loze verklaringen van universiteitszijde in combinatie met telkens weer mislukte pogingen met de extremistische groepen in discussie te treden, schijnt er tot op heden geen plan te bestaan hoe het gevaar te bestrijden.

Over gevaar gesproken. Noam Petri wijst daarbij rechtstreeks naar het groeiende islamisme in Duitsland. Geen wonder dat universiteiten alleen daar geen antwoord op hebben. Zie de landelijke discussies hoe de publieke manifestaties van islamisme te bestrijden.

“De 7^e oktober openbaarde niet alleen de barbarij van het islamisme, maar ook het grote aantal van sympathisanten in Duitsland”, registreert Petri. Officieel heten dat er 27.200 te zijn. Maar, zo tekent hij aan, als je naar de berichten van leraren op scholen kijkt alsook naar de acties op universiteiten en de demonstraties op ’s lands straten, dan moeten er in Duitsland veel meer mensen met grote sympathieën voor de islamisten rondlopen, als ze het zelfs al niet zijn. Islamisme begint immers niet pas bij salafistische predikers of bij aanslagplegers. “Het is een heel wereldbeeld, dat mensen uit alle sociaal-econmische lagen kunnen aanhangen.”

Een tweede journalistieke standaardvraag aan Noam Petri gaat over zijn attitude tegenover de grote haat en de radicaliteit van de pro-Palestijnse scène. Of hem dat heeft verrast? “Geheel integendeel: ik ben verrast door de naïviteit en de weerloosheid van de politiek, de media en de burgermaatschappij. En als ik eerlijk ben, dan verbaast me dat ook niet meer.”

Petri rekent in zijn betoog radicaal af met de westerse critici van het Westen. Een bepaald milieu van intellectuelen en experts die zich blijkbaar niet kunnen voorstellen dat er culturen en ideologieën bestaan, die niet alleen niet westers willen zijn of antiwesters, maar het Westen willen vernietigen. Zelfs de aanslagen van 11 september 2001 negeren ze. Petri legt hen een vraag voor: “Wat, als jullie pure existentie de aanleiding tot haat is?”

Op dit punt aangekomen, scheiden zich de wegen tussen Joods en Duits bij de bekende leus “Nie wieder”, aldus Petri. Voor Joden houdt dat in dat zij zich nooit meer weerloos zullen laten afslachten en zich desnoods ook met geweld zullen verdedigen. Duitsland daarentegen koos voor een bijna pacifistische variant.

Een eerste “aha-moment” beleefden de Duitsers pas bij de Russische inval in Oekraïne van een paar jaar terug. En zo kwam de noodzaak van militaire zelfverdediging weer op tafel. Echter bij het grote actuele gevaar van het islamisme is tot dusver een tweede “aha-moment” nog uitgebleven. Ondanks alle zichtbare tekenen van aanslagen en demonstraties.

Exact deze manifestaties van haat zijn niet exclusief tegen de Joden gericht, betoogt de Joodse student. Neem zulke publieke uitspraken als “De politie is de duivel, die wij moeten overwinnen en elimineren” of “Je bent een witte persoon. Je hebt ons niet te vertellen hoe wij dingen doen! Jullie witte lieden moeten (een vloek, red.) opstappen!”

Intussen meldt de Duitse krant Die Welt op basis van informatie uit veiligheidskringen dat “het einde van de radicaliseringsspiraal nog niet is bereikt”. Intussen ook gaan fysieke bedreigingen uit de hoek van pro-Palestijnse activisten gewoon door.

Vandaar de krachtige oproep van Noam Petri: “Het is tijd om de strijd tegen zowel islamisme als zijn linkse en extreem linkse sympathisanten niet met woorden, maar met daden te voeren. Op universiteiten zal het aanbieden van dialogen met links-extremistische en pro-islamistische groepen het probleem niet oplossen; zones met wapenverbod verhinderen geen aanslagen; de “aanleiding tot haat” bij de meerderheidssamenleving te zoeken, bevredigt geen islamisten. Deze appeasement is een preventieve capitulatie, in de hoop niet verder te worden aangevallen. Het doek op: islamisten stoppen niet. Niet bij Joden en niet bij Israël. Je moet ze geloven, als zij zeggen alle ongelovigen te willen onderdrukken of vermoorden en het Westen te veroveren.”

Als surprise heeft Noam Petri nog een tegenvraag voor de journalisten in petto: “Wat doet het groeiende gevaar van het islamisme met jullie?”

Bron: “Wehrhaft in Worten, wehrlos in Taten”, bijdrage van Noam Petri aan Cicero, Magazin für politische Kultur, 16 oktobewr 2024.